czwartek,
Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej
9 grudnia 1939 roku we Francji Prezydent RP na uchodźstwie Władysław Raczkiewicz ustanowił Radę Narodową Rzeczypospolitej Polskiej. Rada była organem konsultacyjny i opiniodawczym prezydenta i rządu RP.
21 grudnia zostali powołani członkowie Rady: Ignacy Jan Paderewski, Tadeusz Bielecki, Jan Brandys, Arka Bożek, Tytus Filipowicz, Józef Gawlina, Jan Jaworski, Stanisław Jóźwiak, Herman Lieberman, Stanisław Mackiewicz, Stanisław Mikołajczyk, Zygmunt Nowakowski, Ignacy Schwarzbart, Tadeusz Tomaszewski, Zofia Zaleska i Lucjan Żeligowski. Ignacy Jan Paderewski został przewodniczącym rady, funkcje wiceprzewodniczących sprawowali Tadeusz Bielecki, Stanisław Mikołajczyk i Herman Lieberman.
Po raz pierwszy Rada została rozwiązana w 1941 roku po podpisaniu układu Sikorski-Majski. Ostry sprzeciw Rady wobec układu z Sowietami spowodował jej rozwiązanie przez prezydenta. Przeciw zawarciu układu opowiedziała się też prawie połowa składu rządu RP na uchodźstwie, co było przyczyną kryzysu gabinetowego i dymisji kilku ministrów.
Rada została powołana ponownie na początku 1942 roku pod przewodnictwem Stanisława Grabskiego. Skład nowej Rady stanowiło 31 osób. Jedną z konsekwencji ustaleń mocarstw na konferencji jałtańskiej w lutym 1945 roku był kryzys w pracach rady. W konsekwencji prezydent w marcu rozwiązał Radę.
Po zakończeniu wojny Rada była powoływana jeszcze kilkukrotnie, w 1953 roku przyjęła nową nazwę – Rada Rzeczypospolitej Polskiej. W 1991 roku po pierwszych po wojnie całkowicie wolnych wyborach do Sejmu i Senatu w Polsce podjęto decyzję o ostatecznym rozwiązaniu Rady.
